Samantha reageert op een advertentie waarin een babysitter wordt gezocht. Dat de oppas plaats moet gaan vinden in een afgelegen piep en kraak huis is vanzelfsprekend. Maar als de oppas voor een oude oma blijkt te zijn wordt het wat vreemder. Haar zoon, een ook al oude man (mooie rol van zoetgevooisde Tom Noonan) die haar desondanks met harde cash probeert over te halen straalt nu ook niet echt vertrouwen uit. Meegekomen vriendin Megan weet het mooi te verwoorden: “Remember the gameplan. If they’re weird we leave. This is beyond weird, this is mental!” Samantha’s antwoord vat het mooi samen: “It’s too good to be true”. IT IS! OF COURSE IT IS!
Het verhaal speelt zich niet alleen af in de jaren ’80, maar is er zo van doordrenkt dat het lijkt alsof de film echt in die tijd is opgenomen. Van de muziekscore tot het lettertype, van kleurgebruik tot Farah Fawcett kapsels. Het is de tijd dat een Walkman de afmeting had van een broodtrommel. Baby’s made their blue jeans talkx85 Toch is het uiteindelijke onderwerp meer jaren ’70. Ik zeg uiteindelijk, omdat de film zich heel rustig ontvouwt. Helaas is er een verschil tussen rust en traagheid, en laat het eerste nu langzaam in het tweede overgaan. Dat komt omdat er echt nauwelijks iets gebeurt. Dat heeft in eerste instantie wel wat. Maar omdat lange tijd niet echt duidelijk is wie of wat het gevaar nu eigenlijk is, blijft de spanningsopbouw achterwege en wordt hetx85 saai. De filmposter geeft het al aan eigenlijk: “Talk on the phone. Finish your homework. Watch TV. DIE.” Helaas wordt er tachtig minuten gedaan over die eerste drie zinnen gedaan.
Pas in het laatste kwartier van de film kan de hel los breken. Het is niet voor niets ‘The House Of The Devil’, nietwaar. Maar met hoe het los gaat en afloopt (clou) zou de film alleen in de hoogtijdagen van de Hammer Horror misschien hoge ogen kunnen scoren. Je moet er nu niet meer mee aankomen. This is soooo… uhm… seventies…
Ghosts of my Life 