I Spit On Your Grave (2010)

Een schrijfster is op zoek naar een beetje rust en kalmte in een gigantische hut in een bos in het alom bekende centrum van nergenshuizen. Ze krijgt geen van beiden. Drie redneck yokels en hun achterlijke maatje hebben haar al gauw in hun vizier als ze in niemendalletjes door het bos jogt. Het is vragen om moeilijkheden (in dit soort films) en die zijn dan ook niet ver weg. Het vriendelijke verzoek “please leave” is aan dovemansoren gericht als het viertal haar belaagd in de boshut.

Het is een remake van de beruchte rape/revenge film met dezelfde titel uit 1978, die ook wel bekend staat als Day Of The Woman. Oog om oog, tand om tand werd zelden zo letterlijk uitgevoerd. Maar waar wijkt deze remake nu significant af van het origineel?

De film is gemaakt in de maalstroom van remakes van klassieke horror films die we de laatste jaren op ons af hebben zien komen. In het subgenre van rape/revenge werd in 2009 The Last House On The Left al afgestoft. Ik neem even vier films onder de loep om te zien wat er zoal is veranderd.

Jungfraukallan (1960)

Oftewel Maagdenbron van Ingmar Bergman. Deze film heeft weer als inspiratiebron gediend voor Wes Craven die 18 jaar later The Last House On The Left maakte.

Vader vermoord verkrachters/moordenaars door ze (in een ‘eerlijk’ gevecht) met een mes dood te steken. Simpelweg te vermoorden, zonder poespas. Hij belooft aan God een kerk in zijn naam te bouwen op de plek waar zijn dochter is misbruikt en vermoord, als boetedoening voor wat hij heeft gedaan. Een bron ontspringt terstond op de plek waar het meisje lag.

The Last House On The Left (1972)

Vader en moeder rekenen af met de verkrachters door ze te vermoorden met de middelen/wapens die voor handen zijn. Dat varieert van het ijzersterke gebit van de moeder tot een kettingzaag. Hoewel de regisseur ons misschien anders wil doen laten denken, had dit veel simpeler en efficienter gekund. Dus een zekere vorm van genoegdoening, c.q. sadisme wordt tentoongespreid.

I Spit On Your Grave (1978)

Slachtoffer neemt zelf wraak nadat ze in de kerk om vergiffenis vraagt voor de dingen die ze gaat doen. Ze maakt de verkrachters één voor één af op uitgekiende wijze. Daarbij maakt ze op vreemde wijze gebruik van haar vrouw zijn. De uitoefening van de wraak leunt net als in de film van Craven op een vaag soort gevoel van dat ze niet anders kon(den), maar dat is natuurlijk onzin. Wraak met een mate van sadisme dus, maar niet uitgerekt, zoals in de remake.

I Spit On Your Grave (2010)

Slachtoffer neemt zelf wraak door verkrachters één voor één af te maken op uitgekiende wijze. Op de eerste (retard) na wordt elke man simpelweg buiten westen geslagen, waarna een reeks van ingenieus bedachte, uiterst sadistische folteringen volgt, met het doel de daders zo lang mogelijk te laten lijden, voordat ze overlijden.

Het is opvallend om te zien dat in de ‘oorspronkelijke’ versies de wraaknemende partij nog bewust is van het kwaad (of dit nu gerechtvaardigd is of niet, dat laat ik even in het midden) dat men gaat doen, of heeft gedaan, en God om vergiffenis vraagt. Daarbij zijn de latere versies veel sadistischer van toon en lijkt zeker in de laatste film, de invloed van de martelporno toon die gezet is door films als Saw overduidelijk. Door de ‘verlekkerde’ manier van het uitvoeren van de wraak verliest deze remake een deel van zijn impact.