Maskhead

Er vindt een casting plaats door twee vrouwen voor een seksfilm. Daar komen verschillende types op af die gefilmd worden tijdens het interview. De uitgekozen ‘acteurs’ en ‘actrices’ beginnen vol overgave met een uitgeschreven scène, wat kan varieren van creatief met fruit tot ik speel het hondje van de bazin. Waar het op uitdraait is dat er op zeker moment een enorme vent met een sm-masker op het toneel verschijnt, die de nietsvermoedende man of vrouw gaat martelen en vermoorden. Alles onder toeziend oog van de castingdames met hun camera’s. Snuff.

Fred Vogel wilde kennelijk na zijn indringende Underground reeks wel eens iets anders proberen en doet een tweede poging (na The Redsin Tower) een meer traditionele film te maken, waarbij lang niet alles met homevideo camera’s is vastgelegd, maar ook ‘gewone’ camera’s draaien, er vaag iets van een verhaal wordt verteld, meerdere locaties worden gebruikt, etc. Het mondt uit in een mislukking. Gore praatjes tijdens de interviews, fragmenten van het onheil dat de acteurs zal overkomen en een hele hoop onsamenhangende onzin tussen de bedrijven door. De film lijkt voornamelijk te willen choqueren met taalgebruik, s&m en geweld, maar door de gekozen vorm en inhoud wil dit niet echt lukken. Natuurlijk zijn er ongemakkelijke scènes. Vogel is dat nog niet verleerd. Maar slechts in de homevideobeelden van de interviews en martelingen komt een schim voorbij van de mokerslagen die hij uitdeelde met August Underground.

De film blijft steken in goede bedoelingen. Als je dat tenminste in dit verband kunt zeggen…