Sudor Frio

No Morire Sola... ll Never Die Alone. Het is de film van Adrián García Bogliano die mij tijdens het Imagine Film Festival in 2009 aanzette om de langste recensie te schrijven over een film die ik tijdens dat festival zie. Twee jaar verder en het festival is een ‘Symposium Cine Latino Fantastico’ en een zevental Zuid Amerikaanse films rijker. Eén van de gasten is Bogliano, de productieve regisseur waarvan maar liefst twee films in het programma zijn opgenomen. Tijdens het symposium eerder deze dag vertelt de vriendelijke man dat hij zo veel mogelijk films binnen het genre wil maken, maar zo divers mogelijk. Hij wil experimenteren met horror en al doende groeien in het vak. Met Sudor Frio staat me dus ook iets totaal anders te wachten dan de rape/revenge van No Morire Sola.

Twee oude mannen willen de jeugd van vandaag, vertegenwoordigd door diverse meisjes, een lesje leren met fatale gevolgen. “Elke generatie zinkt verder weg in onwetendheid”, aldus de opa vanachter zijn looprek. Ze lokken de domme wichten naar hun horrorhuis met behulp van de moderne techniek, via een chat, waarin ze zich natuurlijk anders voordoen dan ze zijn. Ze houden de meisjes in bedwang door ze in te smeren met nitroglycerine, waardoor ze geen kant op kunnen. Roman probeert zijn vriendinnen Ali en Jacquie uit de greep van de bejaarden te bevrijden.

Bogliano geeft de film een extra (politieke) lading mee doordat de mannen oud strijders zijn van de ‘AAA’ (Alianza Anticomunista Argentina), een extreem rechts doodseskader uit de jaren ’70. De oudjes zijn een mooie tegenpool van de jongelui. Beide groepen gebruiken de sociale media echter, wat op ludieke wijze gebeurt, maar eveneens een waarschuwend vingertje laat zien. Bogliano probeert de spanning op te bouwen door suggestief camerawerk en muziek. Maar één ontploft hoofd maakt nog geen lente en het gaat allemaal wat lang duren. De hele film draait om de ontsnapping uit het huis, die extreem langzaam gaat met het meisje dat onder de nitroglycerine zit. Onzorgvuldigheden gaan opvallen. Het haar van Jacquie dat afgeknipt moet worden zit opeens gewoon in een knotje en haar ontsnapping moet onlogischer wijze in een idiote positie gaan, terwijl ze haar voeten kan gebruiken en dus gewoon rechtop zou kunnen staan. Daarnaast vraag ik me bijvoorbeeld het nut af van de ‘people under the stairs’ die daar waarschijnlijk al jaren zitten en waarom de jonge Roman die oude opa’s niet gewoon overmeestert. Een grote visuele flair kan de regisseur echter onmogelijk ontzegd worden. Extra kudos voor de slow motion scène aan het einde van de film, die er subliem uit ziet. No Morire Sola kreeg twee jaar geleden een stemoordeel ‘goed’ van me. Dit is dan…

Stemoordeel: Zozo

Tijdens het kijken naar de film schrijf ik wat aantekeningen voor mezelf op, waaronder ‘people under the stairs’, omdat de verwilderde, stoffig uitziende vrouwen me aan de karakters uit de film van Wes Craven met die titel doet denken.

Bij de aftiteling volgt een lange lijst met namen van regisseurs, films, e.d. die de filmmaker kennelijk hebben geinspireerd. Driemaal raden wat er bij staat! Het geeft een aardige hommage aan die er niet alleen tè dik op ligt, maar ook nog een goede functie voor de film ontbeert. Subtieler is het shirt van hoofdrolspeler Roman, waarop Sorcerer valt te lezen. Het verwijst naar de film van William Friedkin uit 1977 (een soort remake van The Wages Of Fear uit 1953) waar Bogliano een enorme bewondering voor heeft, zoals hij na de voorstelling laat weten. In die film(s) speelt nitroglycerine een grote rol.

Ps. Voor degene die geinteresseerd is in de comic van de film, die is gratis te downloaden via de officiele site.