Grindhouse. De benaming voor bioscopen die voornamelijk in de jaren ’70 een bloeitijd kenden door er exploitatiefilms (slasher-, blaxploitation- en seksfilms) te draaien, vaak in een zogenaamde ‘double feature’. Door Quentin Tarantino en Robert Rodriguez uit de vergetelheid getrokken middels hun ode in de vorm van Death Proof en Planet Terror. Een ode die werd vooraf gegaan door een aantal hilarische neptrailers gemaakt door regisseurs die het genre een warm hart toedragen, zoals Werewolf Women Of The SS van Rob Zombie, Don’t door Edgar Wright, Thanksgiving door Eli Roth en Machete door Robert Rodriguez. Er werden zelfs prijsvragen uitgeschreven om fans uit te dagen hun eigen neptrailer te maken. Uitverkoren waren Nailed By Nikita (voor Nederland) en Hobo With A Shotgun. Van zowel Machete als Hobo With A Shotgun zijn volledige films gemaakt.
Als je niets van het genre af weet en je niets hebt gelezen over de film, kan je een teleurstelling wachten, zoals dat enkele bezoekers in de zaal waarschijnlijk overkomt, waarna ze de zaal ook verlaten. Dit soort films staat bol van de extreme karakters met ‘over the top’ acteerwerk, heerlijk slechte ‘one liners’, een flinke dosis geweld, seks (meestal beperkt tot blote tieten), totale onzin en chaos. Bad taste in overdrive, met een vette knipoog. De pakkende slogan op de poster zegt eigenlijk alles: ‘delivering justice one shell at a time’x9d. Degene die het recht doet zegevieren in deze van god verlaten ‘scumtown’ is de vigilante hobo gespeeld door ons aller Rutger Hauer. Old blue eyes heeft er zichtbaar lol in en werkt zich in Technicolor door een flinke stapel lijken heen.
Goed gedaan. In vergelijk met Machete dichterbij het genre gebleven, door eenduidiger, simpeler en daardoor doeltreffender te zijn, met een betere verdeling van de hoogtepunten ook. Genrekitsch van de bovenste plank.
Stemoordeel: Goed
Ghosts of my Life 