Waar Pirates Of The Caribbean 4 ten onder gaat aan zijn eigen bekrompen wereld, ligt het universum totaal open voor misschien wel de beste striphelden filmreeks: X-Men. Ook hier zijn we toe aan een vierde deel dat terug gaat in de tijd en meteen het eerste striphelden ‘period piece’ is. De jaren ’60 met de koude oorlog die steeds warmer dreigt te worden als de Russen hun kernraketten op Cuba plaatsen en Amerika in de aanval wil gaan is dit keer het reële strijdtoneel dat een volledig gefantaseerde bewerking krijgt door de inmenging van de superhelden. Maar eerst gaan we verder terug in de tijd en zien we hoe Charles Xavier (James McAvoy) en Erik Lehnsherr (Michael Fassbender) door hun omgeving worden gevormd tot de personen die ze uiteindelijk worden, Professor X en Magneto. Xavier past slimme trucjes toe op leuke dames en Lehnsherr zoekt wraak op de man (Sebastian Shaw gespeeld door Kevin Bacon en de grote slechterik in deze film) die zijn moeder heeft vermoord in een concentratiekamp. Bij alle personen is duidelijk dat ze een kracht hebben, die ze zo veel mogelijk voor de wereld verborgen houden. Pas langzamerhand wordt voor hen zelf en de wereld duidelijk dat er zogenaamde mutanten bestaan en gaat het formeren van groepen beginnen. Xavier en Lehnsherr worden vrienden in de strijd tegen Shaw, die uit is op de vernietiging van de mensheid, aangezien mutanten de volgende stap in de evolutie zijn en mensen door de ‘survival of the fittest’ toch zullen uitsterven. Dit laatste wil hij door middel van snode plannen dan versnellen.
Wat maakt de film zo goed? De goed uitgeschreven verhaallijnen die de tijd nemen en de worstelingen van de belangrijkste hoofdpersonen invoelbaar maken. Het kiezen tussen goed en kwaad, voor zover je dat kunt zeggen, dat wordt bemoeilijkt doordat zelfs goede mensen alle mutanten als kwaad zien. De internationale setting geeft een werelds gevoel. Voor de cast zijn (weer) goede acteurs gekozen, die hun naam al hebben gevestigd in serieuze films en de film een stevige bodem geven. Het tijdsperk geeft een specifiek gevoel. Door kleding en decor moet ik denken aan het stijlvolle van The Avengers, maar dan niet die van de superheldenfilm die binnenkort uit gaat komen, nee, Emma Peel en John Steed! Door de hierboven genoemde historische achtergrond krijgt de film een interessante link naar de realiteit. En uiteindelijk blijft het heerlijk om al die karakters te zien met hun speciale gaven en hoe ze die gebruiken. Ook hier zien we verschuivingen in loyaliteit (Raven/Mystique begint als vriendin van Xavier) door identiteitscrises. Daarbij een hoop nieuwe mutanten (Riptide, Banshee, Havok) waarvan die uit het slechte kamp, de goddelijke Emma Frost (die in diamant kan veranderen) en de duivelse Azazel (vader van Nightcrawler) de meest indrukwekkende zijn.
Met dik twee uur weer een flinke zit die echter geen moment verveelt. Na de geslaagde versie van Thor, een nog zelfs iets beter geslaagde van X-Men. First class indeed!
Ghosts of my Life 