Carnage

Op de laatste dag van het jaar nog even snel twee films zien. Een misschien niet al te slimme keuze om dan twee praatfilms na elkaar te gaan zien. Eerst Tinker Tailor Soldier Spy en dan nu Carnage. Ruim 3,5 uur pratende hoofden. ..

Er gaat wat tijd overheen voordat ik aan deze recensie toe kom. Griep en geen zin hebben er mee te maken. Ik lees veel. O.a. de laatste comic van The Walking Dead, issue 92 welteverstaan. Er staat iets in dat me aanspreekt (en waarbij het om de tekst gaat en de karakters er even niet toe doen):

Abraham: “Have a good night last night”?

Michonne: “Not really. I’m pretty lonely”.

Abraham: “Holy shit… I was just making conversation. I didn’t expect you to be depressingly honest”.

Michonne: “No point in lying. Why’d you ask if you don’t care”?

En zo is het maar net. Het geeft ook heel goed aan hoe vaak mensen het nergens over hebben om het maar ergens over te hebben. Sommigen hebben daar totaal geen behoefte aan, zoals ik. Ik probeer ’small talk’ meestal te voorkomen. Zeker met vreemden. Ik begin er niet mee en neem ook geen uitnodigende houding aan voor iemand anders om er mee te beginnen. Als iemand er wel mee begint zal ik zeker wel vriendelijk antwoorden, maar de conversatie gaande houden doe ik niet.

In Carnage geeft die prietpraat met geveinsde interesses het flinterdunne laagje van de beschaving weer. De beschaving die ons voorschrijft dat de ouders van een jongen die een vriendje een paar tanden uit zijn mond slaat met een tak omdat hij werd gepest, de ouders van het verwonde kind bezoeken om het verhaal voor hun verzekering op een nette manier op papier te zetten. Waar het in de meeste gevallen dan ook daadwerkelijk blijft bij het ordentelijk regelen van zaken, hebben we hier te maken met een film, amusement en de mogelijkheid dat het ook mis zou kunnen gaan. Dat begint bij een opmerking in dat verslag voor de verzekering , die de ene partij er toch iets genuanceerder in wil hebben. Het verschil in karakters wordt vervolgens langzaam duidelijk gemaakt. Tussen de stellen alsook tussen alle vier de individuen. Hoe lang blijft het laagje van goede manieren in stand? Wanneer zegt iemand iets over het feit dat Penelope Longstreet (Jodie Foster) niet wil inzien dat de schuld aan beide kanten kan liggen, dat haar man Michael (John C. Reilly) haar niet onvoorwaardelijk steunt, dat Alan Cowan (Christoph Waltz) constant aan het bellen is of dat zijn vrouw Nancy (Kate Winslet) de door Penelope gemaakte Cobbler uitkotst over diens zeldzame kunstboeken. De Cobbler is nog zo’n mooi voorbeeld. Zelfgemaakt dus. Naar eigen recept, met peer en appel. Alan en Nancy kijken elkaar betekenisvol aan. Dat het niet hoort toch niet met peer en appel?!

De film zit boordevol met voorbeelden van de eigenzinnigheden van mensen, die een ergernis kunnen vormen voor anderen, zodra het gedaan is met de vriendelijkheden. Het vergroot zich meer en meer uit (ook mooi weergegeven in de poster), zeker als er drank in het spel komt en de remmen echt los gaan.

Prachtig spel van alle vier de acteurs. Totaal in evenwicht ook, een verdienste van regisseur Polanski. Ondanks de toneelmatige setting komt het zelden echt zo over. Alweer een pluspunt. De ware aard van de mens komt in al zijn lelijkheid naar buiten en het is genieten om te zien hoe men elkaar tot ver in het onredelijke de waarheid zegt. Het zit echter wel op het randje van, ja, nu weet ik het wel.

Het beginshot van de film was buiten, waar de kinderen ruzie kregen. Het eindshot gaat terug naar die plek, waar de kinderen allang weer met elkaar spelen. De kinderen maken er geen probleem van. Het zijn die beschaafde ouders waar het echte venijn zit.