Op weg naar de Sugar Factory zie ik op de Dam een hele lange rij Engelse meiden oversteken. Hoe weet ik dat ze uit Engeland komen? Door hoe ze er uit zien. Het is een paar graden boven nul en ze lopen er bij alsof het zomer is. Met hun compacte lijven in veel te korte broekjes, rokjes en shirtjes. Erg ordinair, maar heel gewoon in hun thuisland. Ik had echter nooit gedacht dat dit een bruggetje kon vormen naar het concert van Pulled Apart By Horses. “It’s Saturday fucking night in Amsterdam” roept James Brown, gitarist van de band. “That’s when all the cunts from England come over and wreck your town”. Gelukkig doen deze Engelsen dat op een andere manier.
Het komt zelden voor dat een bandje in een voorprogramma een grote indruk achter laat. Ik kan ze waarschijnlijk op één hand tellen. Ik herinner me bijvoorbeeld Placebo in het voorprogramma van Foo Fighters in Paradiso in 1996. Maar dus ook Pulled Apart By Horses als opwarmer voor Blood Red Shoes ook al in Paradiso op 17 maart 2010. Toen moest hun eerste album nog uitkomen. Nu hebben ze net hun tweede cd uit, Tough Love, die op het eerste gehoor nog steeds een heerlijke eclectische mengelmoes laat horen van schreeuwpunk, metal en garage, vol stuiterende afwisseling, gitaarmuren, maar ook rijk is aan details en zelfs gevoel voor melodie kent. Helaas zijn die laatste twee wat ondergesneeuwd in de brei van de live uitvoering vanavond. Neemt niet weg dat deze band bekend staat om hun live optredens. Energieker dan dit tref je het niet vaak aan en deze keer duikt frontman Tom Hudson al direct tijdens het eerste nummer (I Punched A Lion In The Throat) het publiek in om ze wakker te schudden. Het publiek heeft echter tot halverwege de set nodig heeft om helemaal wakker te worden en weet tijdens Some Mothers pas echt tot een kleine moshpit uit te groeien. Hoogtepunten van beide albums komen voorbij in sneltreinvaart, Tom begeeft zich voor een tweede keer onder de mensen en James gaat tijdens een nummer links van het podium de trap op, klimt over de reling en springt van een dikke twee meter al spelend het podium weer op. Het gemxealeerde publiek (van cowboyhoed tot hanekam) vermaakt zich uitstekend en krijgt tijdens het laatste nummer High Five, Swan Dive, Nose Dive nog een mooie stunt van daredevil James, die de zaal in loopt, achterin op de bar klimt, daar een tijdje staat te spelen, het publiek in duikt, over de grond rolt om daarna het podium weer op te zoeken.
Er volgt nog een toegift met twee nummers, waaronder een cover van het smerigste nummer van Nirvana genaamd Tourette’s.
Een kort concert. Fifty minutes only. But fifty adrenaline fucking filled minutes.
Ghosts of my Life 