Een dag voordat ik naar de film The Hunger Games ga met mijn dochter, lees ik nog een recensie over deze film. In tegenstelling tot de vele lovende recensies (vier van de vijf sterren) die ik al had gelezen wijkt die van Cinema.nl af. Dat is niet zo gek en komt wel eens meer voor, maar dit keer prijkt er boven de woorden “stuitend, hypocriet, plat, levenloos en saai” slechts één ster. Ik neem de waarschuwing toch op in mijn achterhoofd als ik naar de film ga, maar kan er na afloop totaal niet mee eens zijn. “Een film die 138 van z’n 142 minuten speeltijd irriteert” slaat mijns inziens nergens op.
Nu gaat het mij niet om te bewijzen dat het wel een boeiende film is. Ieder zijn mening en de mijne geef ik dan hier.
The Hunger Games is gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Suzanne Collins dat het verhaal vertelt over een post-apocalyptische maatschappij waarin een land is onderverdeeld in districten. In het centrum van de macht en rijkdom zit de Capitool. Eens per jaar is er een groots televisie spektakel waarin er per district een jongen en een meisje tussen de 12 en 18 jaar worden ingeloot om (verplicht) mee te doen aan een strijd op leven en dood, waarbij er uiteindelijk maar één iemand kan overleven.
We maken kennis met Katniss Everdeen. Ze geeft zich op als vrijwilliger voor de spelen om de plaats in te nemen van haar kleine zusje die ‘uitverkoren’ blijkt. Zij is de heldin van het verhaal, zo eentje waar niets op is aan te merken, die van nature de juiste beslissingen neemt en zelfs tijdens de spelen niet onnodig levens zal nemen. We leren haar goed kennen, in het district waar ze vandaan komt, waar ze haar jachtvaardigheden in praktijk brengt om voedsel voor haar gezin bijeen te sprokkelen. We volgen haar reis naar de Capitool, ontdekken haar relatie met de jongen van haar district die in hetzelfde schuitje zit, zien haar in opleiding ter voorbereiding van de spelen en krijgen het schouwspel van de spelen zelf natuurlijk in volle glorie te zien.
Ondanks de lange speeltijd, de soms wat platte bijfiguren, de vreselijk uitgedoste Capitool-gangers en het gebrek aan expliciet getoond geweld heb ik me eigenlijk prima vermaakt! Want het is wel degelijk spannend, mede dankzij het feit dat je meeleeft met de heldin, haar bewondert om haar ‘perfectie’. Daarbij is het een simpel en rechtlijnig verhaal dat van begin tot einde een doel heeft, iets waar het in Harry Potter en Twilight nogal eens aan ontbrak en in mijn ogen saaie films zijn. Dat het (expliciete) geweld veelal buiten beeld blijft vind ik in dit kader (de film is geschikt vanaf 12 jaar) geen enkel probleem en totaal niet storend. Het geweld komt namelijk wel degelijk over en hoeft niet ook nog eens in ‘graphic detail’ getoond te worden.
Maar wie ben ik. Ik ben niet eens de doelgroep. Dat is mijn dochter. Twilight fan die ze is beaamde ze dat The Hunger Games toch wel een stuk spannender was.
Ghosts of my Life 