Jay zit al een maand of acht zonder ‘werk’. De laatste grote som geld is verdwenen. Irritaties tussen hem zijn vrouw Shel beginnen op te lopen, uit te groeien tot ruzies. Als zijn beste vriend Gal – ook een ex-militair – met zijn vriendin op bezoek komt, is er een laaiende ruzie, die wordt gesust door Gal, waarna hij zijn maat duidelijk maakt dat hij echt een nieuwe klus aan moet nemen, ook al is de vorige niet helemaal goed verlopen.
Die klus komt er. Maar liefst drie mensen moeten er worden omgelegd. Opnieuw gaat niet alles zoals gepland, maar met grotere gevolgen dit keer…
Wat een indrukwekkende, intense film is dit. De alledaagse, herkenbare, huiselijke sfeer in het begin zuigt je in het verhaal. De spanningen die door omstandigheden in een relatie kunnen voorkomen. Wanhoop die klinkt uit de onverstaanbare Zweedse woorden van Shel als die haar moeder aan de telefoon heeft. De fijnzinnige manier waarop wordt ingezoemd op Gal en het zevenjarige zoontje van Jay en Shel, als hij het kind mee neemt, weg van de felle ruzie die de ouders hebben en hem gerust probeert te stellen. Prachtig is de wijze waarop de muziek af en toe een scène overneemt of wanneer er al dialogen beginnen, vooruitlopend op beelden die je nog niet ziet omdat je nog in de vorige scène zit. Mooi is het feit dat veel dingen pas later duidelijk worden, omdat niet alles wordt uitgespeld.
Maar niet alles is zo fijnzinnig. De hele film broeit van geweld en je bereidt jezelf voor op de uitbarsting die ongetwijfeld gaat komen. De uitdrukkingsloze blik waarachter een ontluikende orkaan schuil gaat wordt fantastisch gespeeld door Neil Maskell, die doet denken aan een jonge Gary Oldman. Een scherpe, bijna liploze mond en een onpeilbare blik eventjes vlak langs het gezicht van de ander in het oneindige, waaruit zowel niets als alles spreekt. Een voorbode van de geweldseruptie die ons staat te wachten.
De eerste opdracht wordt vlekkeloos uitgevoerd. De tweede zorgt voor problemen, omdat Jay zijn emoties niet de baas is. Het geweld dat volgt is bijna onverteerbaar. Ook al weet je dat het gaat komen, het is heftiger dan verwacht. Alle opgekropte woede vindt zijn uitweg. Jay is een getrainde moordmachine zonder controle. Goed aflopen kan het dan voor niemand meer, zeker als er onverwachte hogere machten in het spel komen, waardoor de film op een heel ander pad komt, dat het geheel nog onheilspellender maakt.
Zeer verontrustend.
Ghosts of my Life 