Zaal 13. Toepasselijk getal voor deze film vol ongeluk. Hoofdstuk 2 valt er te lezen. Dat doet vermoeden dat er nog meer hoofdstukken komen en dat vermoeden staat aan het eind van deze film op twee benen.
Insidious was – zeker het eerste deel – een angstaanjagende ervaring die oude thema’s op slimme wijze een inventieve injectie wist te geven, waardoor de griezelbeleving optimaal tot zijn recht kwam. Nu dan deel 2. Helaas melkt regisseur James Wan nu wel oude koeien uit, al was het maar zijn eigen koe uit deel 1. Alle vondsten worden namelijk netjes herhaald of hebben niet de impact die ze in zijn andere films wel hadden. Zo steekt het kinderspel met de blikjes erg bleekjes af bij de geweldige vondst van het klap-klap-verstoppertje spel uit The Conjuring en is het feit dat dit keer niet de vader de zoon redt maar andersom ook niet echt een verrassende zet. Toch zit er een belangrijk verschil tussen de beide films, namelijk in de structuur van het verhaal. Het lijkt alsof Wan het dit keer allemaal wat slimmer aan wilde pakken met een verhaallijn die wat ingewikkelder in elkaar zit. Er zitten een aantal subplots, aanwijzingen en lagen in die later pas op hun plek vallen en het bekende cirkeltje rond maken. Dit werkt echter tegen de film. Het is nu eerder spannend dan eng.
Wonderkind Wan was een tijdje goed op dreef op het spookhuis terrein. Maar ik denk dat hij een goede beslissing heeft genomen om even een totaal ander genre bij de hoorns te vatten (hij gaat Fast & Furious 7 regisseren), zodat hij ons hopelijk na een tijdje met nieuwe ideeën kan laten huiveren zoals het zou moeten.
Ghosts of my Life 