Engrenages (4e seizoen, 12 afleveringen, 52 min, IMDb 8,3)
Seizoen vier gaat aan de slag met een linkse actiegroep die opkomt voor illegale vluchtelingen. Hun acties zijn echter extreem en dit geeft zowel de politie als mijn favoriete advocaat Karlsson weer voldoende om handen. Advocaat Pierre Clement gaat in zijn nieuwe functie ook voor criminelen werken. De actie van Laure uit het vorige seizoen hangt als een zwaard van Damocles boven haar hoofd, aangezien een nieuwkomer binnen haar afdeling als getuige bij zijn (ware) verhaal blijft, terwijl de oude rotten Laure willen ontzien. Rechter Roban heeft het zwaar met zijn familie en binnen het gerechtelijk systeem, als hij steeds meer een eigenwijze outcast wordt die niet volgens de onzuivere regels wil spelen. En wie hebben we daar? Johan Leysen heeft een aardige rol weten te bemachtigen! Deze serie blijft zeer vermakelijk, maar dit vierde seizoen is niet het beste. Misschien daarom dat het cijfer van IMDb van een 8,3 naar een 7,8 is gegaan?
The Fall (1e seizoen, 5 afleveringen, 60 min, IMDb 8,1)
Belfast, Noord Ierland. Een stad die zo zijn eigen regels kent. Alice Monroe is een Detective Superintendant die door de Metropolitan Police naar deze stad is gestuurd om zich bezig te houden met het onderzoek naar een moord. Ze is berekenend, doortastend, zakelijk en gaat recht op haar doel af. Het worden moorden, een seriemoordenaar zo blijkt. Er worden carrièrevrouwen vermoord, die allemaal hetzelfde profiel hebben. Tegenover Monroe staat de moordenaar. Een getrouwd man, vader en therapeut. Ook hij is berekenend, volgt een patroon, neemt de tijd om dit uit te voeren zodat het op de juiste manier gebeurt. Hij leidt een dubbelleven, want zijn gezin weet van niets. Het is fascinerend en angstaanjagend tegelijk. “No one knows what’s going on in someone else’s mind. Life would be intolerable if we did”. Er zijn mooie parallellen tussen de detective en de killer, die we door elkaar geweven te zien krijgen. Zoals de rauwe, haast zakelijke seks die zij heeft in haar hotel en de bijna liefdevolle manier hoe hij zijn slachtoffers ensceneert. Er is aandacht voor dingen die (binnen het onderzoek) normaal zijn, maar voor de toeschouwer nieuw (zoals dat je door de politie ingeschreven wordt in een logboek als je een plaats van misdrijf gaat betreden) of confronterend omdat je het nog niet eerder zo zag (zoals de mooie vrouw die in rigor mortis staat van brancard naar tafel wordt overgebracht). Verder is het fijn om Gillian Anderson na zoveel tijd weer (zie ook Hannibal) te zien. SPOILER: Het is wel een beetje jammer dat de zaak niet wordt afgerond en we moeten wachten op een vervolg. Is het je trouwens ooit opgevallen dat Gillian soms maar met één oog knippert?
Feuten (3e seizoen, 10 afleveringen, 25 min, IMDb 7,5)
Na twee seizoenen de ins en outs van de studenthuizen en wilde populatie meegemaakt te hebben, dachten de schrijvers dat het tijd was om de horizon te verbreden. Gelijk hebben ze. Dus Bram Wachtmans gaat stage lopen bij een advocatenkantoor, waar hij wordt opgegeild door nieuwkomer Victoria Koblenko (als Fleur) en al snel door heeft dat het voor wat hoort wat is. Dat hoort wat is dan de belangrijkste aanwinst voor de serie in de vorm van Robert de Hoog (als Vincent Francken) die Ithaka wordt binnengeloodst onder valse voorwendselen en meteen de aandacht naar zich toetrekt door sterk spel. Maar natuurlijk wordt ook de titel van de serie niet uit het oog verloren en is er weer een nieuwe lading sjaarzen die als voetveegjes worden gebruikt. Kortom, volop adolescente tradities en opportunisme bij het klaarstomen voor de grote mensen maatschappij vol witte boorden. Met een hoop platitudes, een wat ongeloofwaardig einde en het uitstellen van de stap naar verantwoordelijk en volwassen gedrag is er maar één vraag die over blijft: biertje?
Flashpoint (1e t/m 5e seizoen, 9 – 22 afleveringen, 41 minuten, IMDb 7,5)
Alweer een inhaalslag, want deze Canadese serie is al afgelopen en kent totaal vijf seizoenen! Een speciale eenheid van de politie, de S(trategic) R(esponse) U(nit) wordt ingezet om direct te handelen in problematische situaties (gijzeling, huiselijk geweld, e.d.) die aan de gang zijn. Elke aflevering begint met een dramatisch hoogtepunt, waarna we enkele uren terug in de tijd gaan om te zien hoe het zover heeft kunnen komen. Aan het einde volgt een mooi rustig liedje waarbij we de afloop kunnen overzien. Uitgaande van het principe ‘connect, respect, protect’ zijn het zeer menselijke en emotionele verhalen die vaak zonder dat er een schot wordt gelost tot een ‘goed’ einde komen. Dit en het feit dat er wel degelijk dingen (vreselijk) mis kunnen gaan, maakt het een boeiende serie, waarbij de focus op het team en de mensen in een benarde situatie ligt. Privé perikelen van de politiemensen worden slechts zeer zijdelings belicht, maar dat is op zich geen gemis. De serie kent een hoge constante kwaliteit, is heerlijk spannend en stevent af op een explosieve dubbele eindaflevering in het laatste seizoen met een zeer bevredigend einde. Hier in huis zijn een aantal vaste uitdrukkingen (zoals ‘stealth approach’, ‘no joy’ en ‘I’ve got the solution’) uit de serie in ieder geval gemeengoed geworden. Ik ga deze serie echt missen. “Copy that”!
The Following (1e seizoen, 15 afleveringen, 43 min, IMDb 7,6)
Ryan Hardy (Kevin Bacon) weet seriemoordenaar Joe Carroll (James Purefoy) in het gevang te krijgen. Als deze 9 jaar lang zit te brommen, werkt hij een briljant plan uit, dat hem een heel leger van gelijkgestemden oplevert, die alles voor hem zullen doen. Dit niet geheel geloofwaardige maar interessante gegeven wordt spannend uitgewerkt, maar wel erg Amerikaans. Zo glippen wel erg veel dingen door de vingers van Hardy, eindigt elke scène met dezelfde over-dramatische muziek, gaat elke moordenaar eindeloos ouwehoeren voordat ze tot moorden overgaan (wat dan dus vaak niet meer lukt) en zijn veel confrontaties in het tè donker. Enkele malen dacht ik er de brui aan te geven, maar dat had de serie kennelijk ingecalculeerd, want dan gebeurde er iets dat toch wel weer interessant was, waardoor ik weer bleef hangen.
Game of Thrones (3e seizoen, 10 afleveringen, 60 min, IMDb 9,4)
The Rains of Castamere. De negende aflevering van het derde seizoen. Dat is een aflevering die ik niet snel zal vergeten. Zelden heb ik dat ik tijdens een serie met mijn mond vol tanden sta, maar dat was nu zeker het geval. Na heel veel woorden komt het tot daden die dan ook direct in de overtreffende trap gaan. Sprakeloos. In de Posthoornkerk te Amsterdam was er een tentoonstelling dit jaar over deze serie die duizenden bewonderaars trok en lange rijen en wachttijden veroorzaakte. Het was gratis (hulde!) en ik had het geluk op een rustig tijdstip te komen waardoor ik zo door kon lopen naar binnen en zonder tijdslimiet alles kon bewonderen. En heel, heel eventjes voelde ik mij een koning toen ik op de beruchte troon kon plaatsnemen.
Girls (2e seizoen, 10 afleveringen, 30 minuten, IMDb 7,2)
Nadat het eerste seizoen me wist te boeien, weet het tweede seizoen met helemaal in te pakken. Het duurde even voordat ik in de flow van de serie kwam, maar de alledaagse en toch buitengewone personages weten op hoogst originele wijze een kijkje te geven in hun bestaan. Seksueel gaat de serie ook best ver, op een vaak zeer pijnlijke manier. Wat echter de meeste indruk achter laat zijn de dialogen en woordvondsten. Vandaar enkele voorbeelden.
Dialoog tussen Hannah en Jenna die in bad zitten:
“O my God Jenna”.
– “What?”
“You just snot rocketed in the tub.”
– “That was gross?”
“That was so gross.”
Monoloog van Adam tegen Hannah:
“Hannah, I hear where you stand. And as an outsider looking in I’m impressed and I applaud how mature you’ve handled your resolve to end this. But as a man living my man life my desire for you cannot be repressed. And to quit this pursuit would be to shirk self-respect and abandon my own manhood, and that’s not going to happen.”
Mooie uitdrukking van Hannah als ze op een feest snel van de een naar de ander gaat:
“Excuse my social butterfly-ness”
Of als iemand te dichtbij komt heeft ze het over ‘spacerape’.
Hannibal (1e seizoen, 13 afleveringen, 43 min. IMDb 8,4)
Gebaseerd op de karakters uit het boek van Thomas Harris. Drie mannen vormen de kern van de serie. Will Graham (Hugh Dancy) is een briljante, getormenteerde, in zichzelf gekeerde leraar, die door de FBI (waarvoor hij werkte) ingezet wordt als specialist bij moordzaken. Hij heeft het unieke empatisch vermogen om op de plek van een moord als het ware terug te spoelen en te zien wat er is gebeurd door zich te identificeren met de dader. Door zijn gave is hij wat contactgestoord en wordt hij door nachtmerries getergd. Jack Crawford (Laurence Fishburn) is de man van de FBI die met hem samen werkt, hem ‘gebruikt’ om zaken op te lossen. Zeer resultaatgericht, waardoor hij soms de menselijke kant niet ziet. Fishburne brengt de rol met enorme gravitas. Als laatste is daar Dr. Hannibal Lector (Mads Mikkelsen in een weergaloze rol), de psychiater van Will, die de touwtjes in handen heeft, uiterst berekend en manipulatief kan zijn en zeer begaafd is. Liefhebber van ‘haute cuisine’ zet hij vriend en vijand de meest exquise gerechten voor. Hij wordt ook door Jack gebruikt als ‘sparring partner’. Gedrieën zijn ze bezig met het onderzoek naar de Chesapeake Ripper, die zeer originele, morbide en extreme moordtableaus als een soort kunstwerk achter laat, waarbij de slachtoffers op gruwelijke maar uiterst professionele manier zijn ontdaan van hun organen. Dit is een uiterst intelligente psychologische thriller serie, waarbij de meeste moorden alleen als eindproduct te zien zijn, wat dan wel zeer grafisch is gedaan. Dit gaat onder je huid gaat zitten, zwaar, depressief, intellectueel uitdagend. Een ware delicatesse!
Hemlock Grove (1e seizoen, 13 afleveringen, 50 min, IMDb 7,0)
De aankondiging van deze serie deed me watertanden. Eli Roth (executive producer), Famke Janssen, horrorserie, weerwolf… What’s not to like? Nou, de serie zelf. Ook weer een kleine stad waar dan twee jonge meisjes vermoord worden aangetroffen. Twee jongens (waarvan eentje een weerwolf) gaan op onderzoek. Het komt me allemaal erg onvolwassen en rommelig over. Een recensent schreef over deze serie: “corny and emphatically less profound than it thinks it is”, waarbij ik me geheel wil aansluiten. Netflix kwam met een aparte actie. Ze hebben het hele eerste seizoen in één keer aangeboden. Je kon dus meteen alles kijken. Ik ben echter niet ver gekomen.
House Of Cards (1e seizoen, 13 afleveringen, 60 min, IMDb 8,8)
Francis Underwood (Kevin Spacey) krijgt niet de positie binnen het Witte Huis bij de Democraten die hij dacht te krijgen nadat door (o.a.) zijn toedoen partijgenoot Garrett Walker tot president wordt verkozen. Hij likt ogenschijnlijk zijn wonden, doet alsof hij zich schikt in het lot maar gaat wraak nemen door iedereen te piepelen op de meest vileine, slinkse en meedogenloze wijze, waarbij hij zelf ondertussen zijn positie alleen maar versterkt. Zijn vrouw (Robin Wright) staat aan de top van het bedrijf dat zich bezig houdt met ‘schoon water’, maar lijkt al net zo ‘cold hearted’ als haar man. Hun huwelijk is een zakelijke overeenkomst waarin ze beiden gedijen. Normaliter houd ik niet zo van politiek geneuzel (zie Borgen), maar hier is het geneuzel slechts een middel om de slechtheid van een individu te laten schitteren. En Kevin Spacey weet dit als geen ander te bewerkstelligen. Extra dimensie geeft het doorbreken van de vierde wand. Underwood ziet jou als kijker namelijk als een soort vertrouweling met wie hij zijn (ware) gedachten deelt. Hij kijkt dan recht in de camera. Het maakt je zonder dat je er voor gekozen hebt een soort handlanger in kwade zaken, wat best lekker voelt af en toe. Tenslotte heeft niemand schone handen op dit niveau. Soms heeft hij niet meer dan een briljante blik in die camera nodig om een momentje met je te hebben. Geniaal.
In The Flesh (1e seizoen, 3 afleveringen, 60 min, IMDb 7,6)
PDS. Partially Deceased Syndrom. Zo heet de aandoening. Eigenlijk gaat het om zombies die door middel van medicijnen, praatgroepen en psychiaters weer geschikt worden gemaakt om terug te keren in de maatschappij. Daar zit echter niet iedereen op te wachten, want de ondoden hebben heel wat dood en verderf op hun geweten. Heel wat dierbaren zijn heen gegaan. Kieran Walker (goede achternaam – denk aan The Walking Dead) is zo’n herstellende zombie. Zijn terugkeer bij zijn gezin kan niet op positieve bijval rekenen van zijn zus Jem, die bij de HVF (Human Voluntary Force) zit, die bestaat uit veteranen uit de tijd dat er nog geen remedie was tegen de gedeeltelijk overledenen. Onder het mom “a rotter is a rotter” voeren ze nu nog steeds anti- zombie activiteiten uit. De mensen die PDS hebben zullen inderdaad nooit meer echt levend worden. De serie sluit aan bij een film als Warm Bodies, waarin goed wordt gedaan ook al klopt je hart niet meer. In The Flesh brengt het nog een stap verder en gaat in op de gevolgen van het PDS fenomeen, zowel voor de drager als voor de mensen om hem heen. Zo heeft Kieran last van een identiteitscrisis, bestaat er een speciale drug om de zorgen te vergeten, helpen sociale werkers hem en het gezin met ondersteuning en zorgen de onderlinge relaties en de andere spelregels binnen het genre voor de nodige verrassingen en emotionele diepgang. Dit ‘probeersel’ van de BBC krijgt gelukkig een vervolg in 2014.
Love Hurts (1e seizoen, 6 afleveringen, 42 minuten, IMDb ??)
Gebaseerd op de columns van Corine Koole in de LINDA geregisseerd door Will Koopman en met in de voornaamste rol Susan Visser. Een hoop onderdelen die maken dat je denkt dat dit iets zou kunnen worden. Helaas is dat niet het geval. Susan speelt een relatietherapeut die binnen één sessie van 10 minuten televisietijd het hele verhaal van haar patiënt krijgt opgebiecht, waarna ze in de camera kijkt (die befaamde vierde wand doorbreekt) en ons nog even op lijzige wijze met een wat belerend toontje vertelt hoe het zit. Alsof we in haar klas zitten en les krijgen. Tijdens de sessie worden er nauwelijks vragen gesteld noch zijn er veel opmerkingen om de patiënt te helpen. Het dient puur om het verhaal te horen. Dit verhaal wordt droogjes uit de doeken gedaan en je ziet het vertelde dan letterlijk in beelden voorbij komen. Het is simplistisch en soms zelfs vrij plat. Vier verhalen per keer waarin vooral veel overspel en lust. De laatste case vertelt de relatietherapeut helemaal zelf, alsof ze een doktersroman voorleest die ze zelf n.a.v. een zaak heeft opgetekend. “Overspel is een kunst op zich”, laat ze ons weten. Het lijkt wel een promotiefilm voor buiten de deur neuken. De serie is lachwekkend slecht. En dan heb ik het nog niet eens over ondoordachte scènes, zoals het uitgebreid gaan praten in een stilte coupé in de trein.
Luther (3e seizoen, 4 afleveringen, 60 min, IMDb 8,5)
Hij ziet er wat ouder en vermoeider uit. Zijn eigenzinnige maar doeltreffende methodes om tot resultaten te komen zijn een doorn in het oog van Interne Zaken, die hem willen pakken en zelfs zijn collega Ripley voor hun karretje gaan spannen. Want Detective Chief Inspector Luther is nog steeds een bom die kan uitbarsten. De vier afleveringen zijn in tweeën gesplitst, met elk een moordzaak. Hoe moeilijk blijkt het om moordenaars te pakken als je geen wapen op zak hebt (dat hebben detectives in Engeland namelijk niet). Gelukkig dat ook mijn favoriete personage aan het eind van het seizoen nog even terugkomt!
Ghosts of my Life 