Ik heb geen zin om naar het concert te gaan. Zou veel liever lekker op de bank een dvd-tje kijken. Maar ik heb kaartjes voor het concert van Joanna Newsom vanavond in de Melkweg. Een beetje impulsief gekocht. Ik had gelezen over haar nieuwe cd, 3 cd’s eigenlijk en de vergelijking met Kate Bush deed de interesse aanwakkeren. Op MySpace had ik er wat van beluisterd en dat klonk best goed. Nog voordat ik de cd in huis had kwam de aankondiging van haar concert in de Rabozaal, waar ik nog nooit geweest ben. Ach, waarom ook niet, ook al is de volgende dag alweer een concert van Snow Patrol. Ik kreeg het gevoel iets te gaan missen als ik geen kaartjes zou kopen. Met de kaartjes in mijn mail begon ik mijn eerste luistersessie. Poeh. Blijkt dat ik toch echt niet verder kom dan een nummer of drie achter elkaar en dan begint het wat tegen te staan. Is het haar stem (toch), of misschien wel dat ik de songs gewoon niet heel erg goed in elkaar vind steken. Geen goed begin in ieder geval en tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik nog altijd niet alle cd’s heb beluisterd. Vandaar dat ik niet zo veel zin heb. Maar ik vind het ook zonde om die kaartjes onbenut te laten en wie weet, gaat het me live wel boeien. Zo niet kan ik altijd nog weg gaan…
Het is zondag en dat betekent dat ik de auto gratis in de stad kan zetten. Dat scheelt weer. We lopen naar de zaal en er staan heel wat mensen in de rij voor de Max. Waar is eigenlijk de ingang van de Rabozaal? We lopen iets verder, vinden de ingang, zien dat het toch is uitverkocht, twijfelen nog een seconde om de kaarten te verkopen, maar aan wie dan want het is totaal uitgestorven op het personeel na dat onze kaarten gaat scannen als we naar binnen gaan. De trappen op naar boven, wordt ons gezegd, want we hebben geen flauw idee waar we moeten zijn. Veel trappen. Diverse niveau’s en vele deuren. Welke deur moeten we hebben? We hebben kaarten voor het voorste (sta-) gedeelte, maar geen idee welke deur dat zou moeten zijn. De eerste de beste dan maar. Het is afgeladen. De hele zaal is al vol en ze hebben de ‘arena’ ook met stoelen gevuld. Tsja, dan is het ook eerder uitverkocht. We gaan de deur weer uit en nemen een deur dichter bij het podium, links. De zaal ziet er erg mooi uit en met de dubbele deuren en gordijnen is er goed nagedacht over hoe mensen zo ongestoord mogelijk kunnen genieten van het concert. In de ruimte tussen de muur en de gordijnen staan dan ook wat mensen die met hun mobiel in de weer zijn. De zaal doet me een beetje denken aan de Oosterpoort in Groningen, maar dan kleiner.
Op het podium staat één man, Roy Harper. Een oudere man met gitaar die liedjes ten gehore brengt. Ik ken hem niet, maar moet meteen denken aan Willie Nelson. Een ook wat knauwerige vibrato zang. Het kan me niet echt boeien. We wachten tussen de gordijnen tot Harper verdwijnt en de harp van Joanna er voor in de plaats wordt gezet. De lichten zijn aan en we zien dat er bovenaan, hoog achter in de zaal nog plekken zijn. Daar maar naar toe dan. Kunnen we lekker zitten. En lekker zitten is het, want het zijn fantastische stoelen. Daarbij hebben we een mooi overzicht, hoewel het natuurlijk wat ver af is. Iets minder is dat als je wilt gaan zitten in zo’n rij, iedereen echt op moet staan anders is er geen ruimte om iemand er voorbij te laten. Niet zo handig als je wat drinken wilt halen.
Het is ondertussen iets van kwart voor tien geworden als mevrouw Newsom plaats neemt achter haar harp en het concert begint. Ik kan er lang en kort over zijn, maar ik weet nu zeker dat dit niets voor mij is. Joanna is een vlinder. Ze fladdert van hier naar daar en verder en terug en hoog en laag en opzij. De lijn in haar songs is moeilijk te volgen omdat ze nergens ‘to the point’ lijkt te komen, wat zo nu en dan toch wel aangenaam zou zijn. Daarbij gaat elk nummer heel lang door, komt er geen einde aan. Een tweede euvel is haar stem. De stem die me op zich al iets tegenstaat, gewoon qua geluid, maar wat me nog veel meer tegenstaat is dat ze geen woord rechtuit kan zingen. Dan bedoel ik dat echt elke woord op een speciale manier uit haar keel komt. Elke klank krijgt zijn eigen nadruk, veelal met dat kinderlijke stemmetje, dat ongetwijfeld zeer geschoold is, maar de hekserige vibrato’s komen me al snel de keel uit. Ik word er iebelig van. Het werkt zelfs een beetje op mijn lachspieren. Door het streven naar perfectie (waar ze nog een ‘grappige’ opmerking over maakt) mis ik ook een bepaalde spanning. Alles gebeurt binnen de lijntjes die zij heeft uitgezet. Zo netjes allemaal. Stel je voor dat de drummer een keer een extra slag op zijn bekken zou geven. Ik denk dat er een vernietigende blik van dit irritante zusje van Kate Bush zou volgen en een nabeschouwing waar de honden geen brood van lusten.
Ik zit hier dus gewoon niet op mijn plek. Want de rest van het publiek kan het wel degelijk waarderen. Muisstil tijdens de nummers (niemand durft ook maar een geluid te maken na Joanna’s opmerking over de ringtone (door haar benoemd als Mexicaans klinkend) die af gaat en dat het een goed moment is om alle mobieltjes uit te zetten) en groot applaus na elke song. Newsom merkt op dat ze normaliter haar harp moet (laten) stemmen zo op de helft van een optreden, maar vanavond probeert ze dit zo lang mogelijk uit te stellen. Wat jammer nou, want tijdens die pauze hadden we mooi het pand kunnen ontvluchten, zonder dat we de rest van de mensen in onze rij erg hoeven te storen tijdens ons vertrek. Maar genoeg is genoeg en na bijna een uur, tussen twee nummers door, banen we ons een weg naar het einde van de rij, waarbij het ons opvalt dat er opeens iets van vijf mensen ook op staan en met ons mee gaan.
Voor ons geen Joanna Nuisance meer.
Ghosts of my Life 