Op 5 oktober 2001 heeft muziekblad Oor de Melkweg afgehuurd om er haar 30 jarig bestaan te vieren. Voor genodigden uit de business. The Human League speelt. Ik laat me echter voor de eerste keer overdonderen door Ben Christophers wiens tweede cd Spoonface een dezer dagen gaat uitkomen. Met prachtige breekbare muziek en dito stem weet Ben mij te overtuigen van zijn talent. Het is jammer dat de rest van de mensen in de zaal het kennelijk nodig vinden om de artiest als achtergrond te gebruiken voor hun opzichtige ‘ons kent ons’ geneuzel, waardoor dit de fijnzinnige muziek als een irritante mug voortdurend overstemt. Gelukkig mocht ik nadien nog twee keer – in wèl de juiste omgeving – van Ben Christophers genieten. De laatste keer in 2005, waar ik Anna Drijver nog tegen het mooie lijf liep. Maar goed, ik dwaal af.
De kaartjes voor het reeds tijdens het vorige concert door haar aangekondigde tweede concert dit jaar van Imogen Heap zijn direct aangeschaft in de voorverkoop, omdat het eerste concert zo’n fijne belevenis bleek. Ik kom er toevallig achter dat Ben Christophers tijdens dit gedeelte van haar tour in haar voorprogramma zit. Ben ik even blij, twee mooie vliegen in één klap!
Om 18:30 uur gaan de deuren van de zaal open en een uurtje later zal het gaan beginnen. Maar wat gaat er beginnen? Vanaf mijn plek aan de zijkant vooraan zie ik dat alles klaar staat voor Imogen, maar niets dat er op lijkt dat er nog een voorprogramma zal beginnen. Om 19:40 uur komt Imogen het podium op. Kom ik toch wat bedrogen uit. Waarom geen voorprogramma? Waarom geen Ben? Ik heb de woorden nog niet uitgesproken en ik moet ze alweer inslikken, want Ben komt ook het podium opgelopen. Hij is de gitarist bij de band en de bedrogenheid is dus maar half.
Haar kapsel lijkt een warrig vogelnest waaruit warempel zelfs enige veren steken. De zwarte jurk heeft ze vandaag nog gekocht in ‘de 9 straatjes‘ hier in Amsterdam, vertelt ze ons. Want een verteller is Imogen Heap. Ze luidt bijna elke song in met een uitgebreid verhaal over de geschiedenis er van. Dit doet ze uiterst informatief en vermakelijk. De Britse ‘tongue in cheek’ manier waarop ze dat doet, doet zowel mijn vrouw als ik denken aan Emma Thompson. Uiterst gefocussed, maar vol grappen en zijpaadjes. En beetje zoals shoppen in de 9 straatjes. Zo begint ze een lang verhaal ter introductie van een nummer dat gedeeltelijk gaat over een man die ze leuk vond en gedeeltelijk over een seriemoordenaar. Niet dat die man een seriemoordenaar was, maar het zou kunnen, laat ze ons weten. Zij nodigde hem uit bij haar thuis, maar deze man hield niet van melkproducten, granen of vlees. Dus koken werd moeilijk. Toch gelukt. Lekker gegeten, daarna (…) – ze zegt iets onverstaanbaars en dient onze ‘wooeeehhh’ reactie van repliek dat we ‘dirty minds’ hebben – en na afloop een kopje muntthee. Daar had ze dan koekjes bij. Graan en chocolade. Mmmm. Dat was genieten voor haar, nog meer omdat hij er niet van kon genieten, want melkproduct èn graan. Pakt hij toch een koekje! “Maar dat mocht toch niet?”, was de reactie van Imogen. “Och, het is maar één koekje”x9d, zei hij. Wat een onzin, dan had hij ook één steak kunnen nemen, vertelt ze vurig door. Nou ja, dat nummer gaat dan over mensen die ‘a’ zeggen, maar ‘b’ doen. Inconsequentie dus. Het is een klein voorbeeld van de vele verhalen die ze met ons deelt. Want dat is het. Je krijgt het gevoel op visite te zijn bij een oude vriendin, die op een fascinerende manier kleine levensverhaaltjes aan je vertelt.
So what about the music, hoor ik je roepen. De op electronica gestoelde nummers worden live een veel indrukwekkendere belevenis dan op de cd, die ik bijna nooit draai. Dat komt omdat ze constant aan het experimenteren is met haar nummers. Zo heeft ze via internet een oproep gedaan om invulling te geven aan het a capella nummer Earth, waaraan in Europa alleen mensen uit Gothenburg en Amsterdam serieus gehoor hebben gegeven. Een jonge celliste had de stem omgezet naar de klanken van haar cello en Imogen heeft haar uitgenodigd om het nummer hier vanavond te spelen. Het is tevens een mooi voorbeeld van haar interactie met het publiek dat niet beperkt blijft tot de concertzaal. Zo kon je ook via haar website stemmen op je favoriete nummers, waarvan ze de top 12 ook speelt vanavond.
In het nummer Just For Now spreekt de participatie van het publiek boekdelen. Die participatie kwam ooit van de grond toen een computer op het podium het niet deed en Imogen het idee kreeg om het publiek de rol van computer te geven, door stukjes in loop-vorm te zingen, als ondersteuning voor haar eigen zang. Dat beviel zo goed, dat ze sindsdien de computer laat voor wat die is in dit nummer. Net als de vorige keer weer een kippenvel moment.
Als je het over de duivel hebt, trap je op zijn staart. De computer laat het bij een ander nummer, later op de avond, afweten. Er moet een re-start komen, anders kan ze het nummer niet spelen. Als een volmaakte gastvrouw vraagt ze het publiek of er nog vragen zijn. Er wordt gretig gebruik van gemaakt, waardoor we te horen krijgen hoe het nu precies zit met die microfoons aan haar armen (voor het geluid van haar instrumenten) en het instellen/opnemen van loops tijdens haar concert (met dit knopje, of dat daar, of deze hier, of die). Als de re-start is gelukt en het nummer wordt gespeeld, geeft ze tijdens het spelen nog even de momenten aan waarop ze dan die microfoons inzet, of de loop opneemt. Fantastisch. Wat een ongelooflijk innemende persoonlijkheid.
Het laatste nummer zal worden gespeeld. Hide And Seek. Ze zal geen toegift geven, want er vindt zo nog een ander concert plaats (vandaar geen programma dus!) en ze moet ruimte maken voor de volgende artiest. Onze teleurstelling is te horen, maar ze geeft ons mee: “you’ve had a fair share of songs” en gelijk heeft ze. Wederom worden we ingezet om haar vocaal te ondersteunen, wederom op grappige wijze, wederom zingen we mee uit volle borst.
Dat een concert veel meer kan zijn dan het precies naspelen van je cd laat de charmante Imogen Heap zeer overtuigend zien en horen. Haar concerten zijn een aparte belevenis waarvan je nog zeer lang na kunt genieten.
Ghosts of my Life 