Het kan soms raar lopen. Een vriend van een vriend attendeerde die vriend op een band uit Australie die Karnivool heet en muziek maakt in de lijn van Tool. Die vriend gaf mij dezelfde tip, maar meer als informatie dat hij die tip had gekregen als zijnde muziek die hij dus recentelijk had ontdekt. Ik heb namelijk niet zo veel met Tool. Ik heb er een cd van en ik hoor hoe goed het allemaal in elkaar steekt, maar ik wordt er toch niet echt warm (of koud) van. De naam van de band blijft dan toch in mijn hoofd hangen en als ik zie dat ze een concert gaan geven verras ik mijn vriend met dit nieuws en we besluiten er samen heen te gaan, want een gezellige avond wordt het toch wel.
Dat de band populairder is dan verwacht (door de Melkweg zelf) blijkt als het concert in de Sugar Factory vrij snel is uitverkocht en men besluit het vijftal te verplaatsen naar de oude zaal van de Melkweg. De band Holy Fuck die daar stond gepland kan kennelijk op minder fans rekenen, want die moeten het met de kleinere Sugar Factory doen. Is het lood om oud ijzer? Als we langs de Sugar Factory lopen is die zaal toch ook uitverkocht en in de Melkweg is er toch nog wel ruimte.
Het voorprogramma is de Friese band A Liquid Landscape, die over een week in de Max staat om de eer te verdedigen in de finale van de Grote Prijs van Nederland. Een leuke opwarmer dus. Slechts een handvol nummers laten een best wel eigen geluid horen. Nummers die rustig beginnen, een klanktapijt neerleggen en dan langzaam maar zeker toewerken naar een hoogtepunt, voornamelijk door hetzelfde thema harder te spelen. Het is mij iets te soundscaperig, hoewel de drummer met zijn inventieve ritmes wel de nodige sjeu aan het geheel toevoegt.
Dan Karnivool. Nou ja, eerst de soundcheck van het drumstel en het zo hard mogelijk op de snaredrum rammen om het geluid af te stemmen, valt me op. Als de band gaat spelen neemt de drummer met onbloot en zeer gespierd bovenlijf plaats achter zijn kit en laat ons de hele set lang horen dat hij inderdaad heel erg hard kan slaan. Het slaat een beetje dood (zoals mijn vriend, die geluidsproducties verzorgt mij later toevertrouwt). Karnivool toont zijn spierballen en laat er geen twijfel over bestaan, technisch is het allemaal van hoog niveau. Maar de band zou wel wat finesse kunnen gebruiken, wat de dynamiek ten goede zou komen. De cd en dit concert tonen mij dat ik hetzelfde probleem ondervind dat ik met Tool heb, het raakt me niet. Ik mis daarbij iets in hun songs, waardoor ze niet blijven hangen. Terwijl er genoeg goede ideeen worden tentoongespreid. Dat muziekbeleving zeer persoonlijk is blijkt ook nu weer, want de zaal staat vol met fans die vele nummers uit volle borst meezingen. Wat weet ik er nu van.
Het is overigens een wonder dat de band nog in Nederland is gearriveerd, want het vliegverkeer is door de sneeuwval totaal ontregelt. De merchandise van de band heeft het echter niet gehaald (beter dan andersom)maar daar heeft Karnivool iets op gevonden. Ze hebben vandaag T-shirts gekocht in Amsterdam en deze zelf met spuitbussen bewerkt. Die shirts gaan ze straks verkopen. Een aardige geste die ten volle wordt gewaardeerd door het enthousiaste publiek dat hier wel degelijk uit zijn plaat gaat.
Ik haal mijn eigen vest en winterjas dan maar op uit de garderobe en trek de witte wereld weer in.
Ghosts of my Life 
ik ben zelf groot fan van deze band maar kan snappen dat muziekbeleving idd zeer persoonlijk is. Ik wil je bedanken voor deze recensie. Lang geleden dat ik iemand die niet plat ging zo respectvol over een band heb zien schrijven! Cheers!
Maayke