Eens in de zoveel tijd zoek ik de grenzen van film op. Vaak is dat binnen het horror genre. Dat kan een ongelooflijke film opleveren als Martyrs, veel gorigheid vol ‘vomit gore’ in een film als Slaughtered Vomit Dolls, of schokkende perversiteiten in A Serbian Film om maar wat te noemen. Dit keer een trilogie die de zogenaamde ‘snuff’ film onder de loep neemt.
Amateur Porn Star Killer
3 december 2013
De video-opnames zijn amateuristisch, krakkemikkig, veelal in zwart/wit, schokkerig, donker en grotendeels in ‘realtime’. Het zijn opnames geschoten door Brandon (Shane Ryan, tevens regisseur, schrijver), die een meisje van dertien oppikt langs de weg, haar meeneemt naar een hotel en na eindeloos praten handtastelijk wordt en het meisje uiteindelijk vermoord. Ondertussen stopt de camera nooit en filmt hij alles van begin tot eind. Af en toe zie je beeld in of over beeld opnames van een blonde dame waar seks mee wordt bedreven, zijn er opzichtige teksten pontificaal in beeld die laten zien wat je (soms wat slecht) kan horen en er is tevens een korte geschiedenisles over ‘snuff’ in tekstpanelen. Aan het einde van de film leren we dat Brandon meerdere van deze films heeft gemaakt en dat hij zijn videocassettes verwisselde met die van films uit videotheken, waardoor e.e.a. aan het licht kwam. Hij wordt gezocht in meerdere staten.
Snuff. Een sadistische ondervorm van necrofilie waarbij iemand seksueel genot beleeft aan het verkrachten en vermoorden van een ander persoon. Bij een zogenaamde snuff-film wordt dit dus op film vastgelegd, eventueel uit commercieel oogpunt. Onder die definitie is er nog nooit enig bewijs geleverd dat dit echt zou bestaan. De film geeft dit ook zelf in woord aan, hoewel ‘zogenaamd’ het tegendeel wordt bewezen met wat er wordt getoond. Maar het gaat dan natuurlijk om nep-snuff, dat in dit geval zweeft tussen ‘sexploitation’ en ‘artsploitation’. In het zeer interessante boek Killing For Culture van David Kerekes en David Slater wordt er een apart hoofdstuk gewijd aan dit onderwerp, waarin een mooie uitspraak wordt gedaan inzake deze ‘urban legend’: “Snuff is the ultimate debase, a monster that must exist because it cannot be proven not to exist”. In de wereld van de horror film wordt er dan ook dankbaar gebruik van gemaakt met films als August Underground en de Guinea Pig serie tot gevolg. Door 8MM kwam Shane Ryan op het idee om zijn film te maken. Om van het korte ‘snuff’-stukje dat daarin voorkomt een volledige film te maken, om te laten zien hoe het mis kan gaan met een onschuldig meisje dat graag in een film wil spelen, maar dit uiteindelijk met de dood moet bekopen.
Dat is op zich wel gelukt, want we krijgen letterlijk en in ‘realtime’ het hele proces te zien. Je ziet hoe het Brandon lukt door met zijn knappe voorkomen en zalvende praatjes vrij gemakkelijk een meisje op te pikken (wat doet denken aan Ted Bundy). Zelfs als hij het meisje alleen in een hotelkamer heeft, is zijn manier van aanpak geslepen en doet het meisje uit zichzelf meer dan ze misschien eigenlijk zou willen, aan haar gezicht en houding te zien, wat op zich al heel naar is om naar te kijken. Pas aan het einde gaat het echt mis. Dan de negatieve kanten. Het is tientallen minuten lang praten, praten over niets belangrijks, ‘making conversation’, wat giechelen door het meisje, ongemakkelijke stiltes. De ‘realtime’ is wat dat betreft enorm saai, er is nauwelijks spanningsopbouw of iets anders dat de interesse op peil houdt. Artistiek gezien is er ook niet veel om over naar huis te schrijven. De toegepaste trucjes heb ik in het begin reeds beschreven, zijn niet bepaald origineel en proberen op ‘artistieke wijze’ een boodschap duidelijk te maken. Het laatste aandachtspunt is het feit dat het voor een ‘snuff-film’ weinig expliciet is. Als er dan eindelijk wat gebeurt is dat zeer onduidelijk of speelt het zich buiten beeld af. Toch lijkt dit een bewuste keuze als je de twee vervolgen hebt bekeken. De mate van ontsporing gaat zowel voor Brandon als voor de kijker toenemen.
Amateur Porn Star Killer 2
3 december 2013
Deel 2 volgt het zelfde stramien als deel 1. Jagen op prooi, prooi op zo’n manier benaderen dat ze niet door heeft dat ze een prooi is, inpalmen, meenemen, misbruiken en afmaken. Het doet denken aan de korte filmpjes van S&Man, alleen gaat de objectivering van de vrouw hier nog wat verder, want ze hebben geen naam, maar worden ‘victim #9’of ‘victim #12’ genoemd. De grote lijn wordt onderbroken door filmpjes uit het verleden, waarin we andere slachtoffers zien en er duidelijke vormen van escalatie in het gedrag van Brandon naar voren komen. Voor de kijker uit dit zich ook in explicietere pornografische beelden. Misschien ook in lijn met het slachtoffer, dat een stuk minder bleu is dan die uit het eerste deel. Ook is te zien dat het seksuele gedrag van Brandon zich (deels) ontleent aan wat in porno gemeengoed is geworden, zoals het met de vlakke hand slaan op de kont van de vrouw. De scheidingslijn tussen wat vrouwen uitbeelden in dat soort films en zelf lekker vinden is hier vrij vaag en als Brandon iets ruiger te keer gaat dan het meisje leuk blijkt te vinden gaat ze er vandoor. Maar hij weet haar te overtuigen terug te komen omdat hij ook niet wist dat ze wel van klappen maar niet van spugen houdt, waarmee hij alsnog haar doodvonnis kan tekenen.
Deel 2 is dus een stuk heftiger dan deel 1, komt eerder ter zake, kent minder conversatie, meer bloot. Daarnaast is regisseur Shane Ryan uit zijn dak gegaan met allerlei filmische fröbelarij: kleurenfilters, fastforward, intercuts, flashbacks, zwart/wit, grofkorrelig, vervorming, hoog contrast… Maar alle visuele trucs, mate van explicietheid en het vrij schokkende einde ten spijt blijft het hele gebeuren vrij saai, omdat er nauwelijks iets gebeurt en vlakker is dan verwacht omdat je bij niemand emotionele aansluiting vindt.
De muzikale score is trouwens best aardig.
Amateur Porn Star Killer 3
4 december 2013
De film begint eigenlijk met het heftigste segment van alle drie de delen. Brandon is alweer een stap verder in zijn ‘ontwikkeling’ als serieverkrachter/moordenaar. Waar de slachtoffers tot nu toe eerst tot op zeker punt gewillig meegingen en -deden, komt dit slachtoffer direct uit de kofferbak, wordt mishandelt en misbruikt en op brute wijze vermoord. Direct hardcore en expliciet. Het geweld is dus alweer toegenomen. Dan krijgen we via korte flashbacks te zien hoe de knappe en sociaal vaardige Brandon wat andere meisjes oppikt. Dat gaat van goedgelovige types tot meiden die wel in zijn voor een potje seks. Geen van hen rekent echter op een dodelijke afloop. De ontwikkeling van Brandon’s verharding is evident. Daarna vervalt de film terug in de bekende modus van het oppikken van een meisje, lift geven, gebruiken, misbruiken en vermoorden. De ellenlange conversaties dienen om ons te overtuigen van de slimme werkwijze van Brandon, maar blijven saai om naar te kijken, omdat dit gehele proces weer in ‘realtime’ gaat en weinig inhoud heeft. Dit deel – dat overigens weer sobertjes in zwart/wit is gedraaid zonder verdere artistieke poespas – heeft dus verder niets meer of anders te bieden dan wat we in de vorige delen al gezien hebben.
Al met al moet gezegd worden dat de conversaties, de opbouw, de aanpak, de seks en de sfeer zeer realistisch overkomen. Als er dan een snuff tape zou opduiken, zou deze er in de basis (dus zonder alle artistieke tierlantijnen) best zo uit kunnen zien. Alleen de moorden gaan wel erg makkelijk en snel. Omdat er verder inhoudelijk of visueel ongeveer niets valt te beleven is het voornamelijk saaiheid troef. Zelden heeft saaiheid echter zo’n smerig en verdorven karakter gehad.
Ghosts of my Life 