Op weg naar het concert kruipen de noten van het nieuwe album van Kashmir genaamd E.A.R mijn oor in. Voor de eerste keer, want aangezien ik erg druk ben met het Imagine Film Festival heb ik nog niet veel tijd gehad. Op het eerste gehoor heeft de band het tempo wat verlaagd, ligt de nadruk op sfeer en komen de dromerige kwaliteiten in gelaagde klanken over je heen als een warme deken. Dat belooft dus voornamelijk een luisterconcert te worden, als ze het album goed gaan promoten.
We hadden ons voorgenomen om op tijd bij de Melkweg aan te komen en dan een plekkie te zoeken op het balkon, zodat ik mijn vermoeide benen (vandaag persoonlijk record trap op en af lopen met stapels zware tijdschriften in mijn handen verbeterd) wat rust kan geven en we een goed uitzicht zouden hebben op het podium. Maar ik zag dat het niet is uitverkocht en dan is het balkon misschien niet eens open. Dus gaan we rustig aan doen, nemen een cocktail in de bar van het hotel waar mijn vrouw werkt en stiefelen we rond tien voor acht naar de concertzaal. Eenmaal binnen horen we het voorprogramma The Vagary, dat bezig is met een nummer van Rod Stewart, Young Turks. Een grappige keuze die wel past bij dit Amsterdamse bandje, die in wel meer nummers de synthesizer met vrolijk simplisme gebruikt. De vier jongens laten pakkende popliedjes horen met een iets nerderig, zeurderig karakter dat me direct aan Fatal Flowers doet denken, waar ik overigens nooit fan van was. Ze zien er verder uit alsof ze zijn weggelopen uit The Strokes. We pikken nog drie, nee vier (de zanger was even in de war) nummers mee en wachten dan op de hoofdact als mijn oog op het balkon valt, dat inderdaad afgesloten was, maar nu open blijkt. We spoedden ons dus alsnog naar boven en nemen een prima plekje in achter het traliewerk.
De Denen van Kashmir beginnen rustig, met de twee openingsnummers van hun nieuwe album. Blood Beach en Piece Of The Sun zetten enigszins de toon voor vanavond, waarin we later nog een handvol nummers van E.A.R te horen krijgen. Wat meer toetsen, wat minder gitaar. Toch gaat direct het hart sneller kloppen als ze vervolgen met Kalifornia van het album No Balance Palace. Het is dit album en het bijzonder The Cynic dat mijn aandacht voor het eerst op deze groep vestigde. De aandacht ligt vanavond op de afgelopen tien jaar, want van de eerste drie albums wordt alleen Lampshade als toegift gespeeld. Maar zo ver zijn we nog niet. De band staat er weer ontspannen bij. Er wordt contact gezocht met het publiek, dat aandachtig luistert en wat minder beweegt, wat dan ook weer logisch is gezien de keuze van de songs. Zanger/gitarist Kasper Eistrup raad ons zelfs aan om even compleet weg te drijven bij Pedestals, vergezeld van een jointje, biertje of wat ook. Het nummer dat experimenteel begint, vol geluidslagen, instrumentaal, maar uiteindelijk uitkristalliseert in een song die je naar hogere sferen brengt. Daar hoeft geen joint aan te pas te komen. Om ‘balance’ in dit ‘palace’ te krijgen worden we net zo goed uitgenodigd om te gaan dansen op Purple Heart, waar de ‘beats per minute’ wat hoger liggen. Alweer een nieuw nummer, net als Peace In The Heart dat Kasper inleidt met een versie van Neil Young’s Captain Kennedy. Verder nummers van Zitilites, zoals Rocket Brothers, Surfing The Warm Industry (met het gebruik van de Theremin) en Melpomene.
De toegift bestaat zoals gezegd uit Lampshade, waarna Kasper het nummer This Love, This Love van E.A.R opdraagt aan ons, maar in het bijzonder aan een stel dat ergens in het publiek staat en een lange reis hebben afgelegd om hier te zijn. Waarschijnlijk persoonlijke vrienden. Hoewel ik een hoop van mijn favoriete nummers heb moeten missen vanavond, komt er toch nog eentje als toetje voorbij, She’s Made Of Chalk, dat meteen – ondanks het aanhoudende applaus van het publiek – het laatste nummer zal zijn, waarna de gordijnen zich sluiten en we onze weg huiswaarts weer inzetten.
Een fijn concert dat me doet voornemen om het nieuwe album goed en in alle rust te gaan beluisteren.
Ghosts of my Life 